Najsłynniejszy bohater dramatyczny wszechczasów. Rola marzenie, którą często przychodzi grać młodym, a nawet debiutującym aktorom, jak w spektaklu Jana Englerta w Teatrze Narodowym, najnowszej realizacji tragedii Shakespeare’a. Kim bywał i kim jest współcześnie „biedny chłopiec z książką w ręku”? Jolanta Kowalska pisze o interpretacjach Hamleta na polskich scenach po ustrojowej transformacji, a Grzegorz Kondrasiuk o przywołanym, głośnym debiucie Hugona Tarresa na narodowej scenie. Jan Raszewski wspomina legendarnego Hamleta zza żelaznej kurtyny – Władimira Wysockiego w moskiewskim Teatrze na Tagance. Michał Smolis analizuje szekspirowskiego bohatera w ujęciach Adama Hanuszkiewicza i Daniela Olbrychskiego. W cyklu „Zbigniew Raszewski. Stulecie urodzin” Maciej Nowak, pierwszy dyrektor Instytutu Teatralnego, w rozmowie z Michałem Januszańcem opowiada o swoich spotkaniach z Profesorem w redakcji „Pamiętnika Teatralnego”.
Pod wpływem zmian geopolitycznych zaczyna się wyczerpywać paradygmat polskiego Hamleta, stworzony przez Wyspiańskiego w Studium o Hamlecie. Kraj nad Wisłą jest dziś częścią większej całości, nic więc dziwnego, że reżyserzy szukają odniesień dla polskiego losu w szerszym uniwersum
Młodzi to po prostu starzy, którzy jeszcze się nie zestarzeli, jeszcze nie rozumieją, jak działa świat
Los Hamleta był losem każdego, kto w ZSRR próbował buntować się przeciwko państwu. To los człowieka osaczonego, żyjącego w systemie, który może zrobić z nim co zechce, nie licząc się z moralnością ani społecznym odbiorem
Hanuszkiewicz był Hamletem współczesnym, rozgrywającym swoją życiową partię tu i teraz. Grał inteligenta, którego – wbrew niemu samemu – wciąga bezwzględna machina polityki
Wszyscy redaktorzy „Pamiętnika Teatralnego” angażowali się we współczesne życie teatralne. Mieli świadomość, że to, co się dzieje współcześnie, ma rangę historyczną i trzeba to dokumentować, bo w ten sposób tworzy się historia teatru
