Rozmowa o historii teatru jest zawsze rozmową o historii Polski. Wracamy więc do przeszłości, mając być może złudną nadzieję, że uruchomimy rozmowę o przyszłości. W 2022 roku Cambridge University Press wydało A History of Polish Theatre, pracę zbiorową pod redakcją Katarzyny Fazan, Michała Kobiałki i Bryce’a Lease’a, napisaną głównie siłami polskich teatrologów. Trudno do niej dotrzeć, w Polsce ukazały się nieliczne omówienia. Czekając na polski przekład, publikujemy opinie Jagody Hernik Spalińskiej i Paula Allaina. Appendixem do tej dyskusji jest tekst Kacpra Gugały, który przypomina postać Tadeusza Kudlińskiego i jego wizję teatru narodowego. Dominik Gac omawia książkę Aleksandry Pluty, Dwa życia Yana. Historia Jana Majznera-Michalskiego, jednego z najwybitniejszych krytyków teatralnych w Brazylii. Zamiast felietonu – rozmowa z Mariuszem Guglasem, p.o. dyrektora Teatru Dramatycznego w Warszawie, po zdymisjonowaniu Moniki Strzępki.
Powstaje szeroka panorama polskiego teatru, siłą rzeczy ograniczona, ale pokazująca główne punkty i momenty tożsamościowe polskiej sceny. Chociaż trzeba przyznać, że redaktorzy dwoma zabiegami utrudniają stworzenie wielostronnego obrazu
Historia pozbawiona liniowego rozwoju prezentowana jest tutaj w swej cykliczności, z wielu perspektyw, w sposób zdecentralizowany, pluralistyczny. Książka odzwierciedla częste w ostatnim czasie na forum międzynarodowym rozważania na temat rasy i dekolonizacji oraz podobne podejścia wolnościowe i inkluzywne, wszystkie bardzo obecne w polskich kręgach akademickich
Polska „wydała światu” dramat romantyczny, ale wkład ten jest zagranicą niedoceniony, a u nas zapomniany. Tymczasem to właśnie dramaturgia romantyczna winna się stać podstawą do wypracowania odrębnego, narodowego stylu
Bohaterem Dwóch żyć Yana jest Jan Majzner, późniejszy Yan Michalski, jeden z ważniejszych krytyków oraz pedagogów brazylijskiego teatru, ale także teatr brazylijski drugiej połowy XX wieku
Każdy ma dzieci, kredyty, chce wyjechać na wakacje, jechać na rolki, nie jest w stanie poświęcić się tylko teatrowi. Staram się przywrócić normalne proporcje między życiem a pracą
