W 2024 roku przypadła setna rocznica urodzin Adama Hanuszkiewicza, jednego z najgłośniejszych artystów teatru drugiej połowy XX wieku. Jego twórczość wzbudzała gwałtowne spory, oponenci oskarżali go o spłycanie wielkiej literatury i efekciarstwo, publiczność głosowała nogami. Magdalena Raszewska podejmuje temat uwikłania reżysera w życie polityczne PRL, a Stanisław Godlewski analizuje jego autopromocyjne talenty. Aneta Kielak-Dudzik opowiada o krótkim związku Hanuszkiewicza z Teatrem Ateneum. Igor Tokarzewski rekonstruuje Sen srebrny Salomei Słowackiego, jedno z najważniejszych przedstawień reżysera, a Ewa Hevelke pisze o zmarłej niedawno Zofii Kucównie, aktorce i wieloletniej partnerce życiowej Hanuszkiewicza. Publikowane teksty zostały wygłoszone 9 grudnia 2024 na konferencji naukowej „Adam Hanuszkiewicz – barbarzyńca czy nowator?”, zorganizowanej przez Instytut Teatralny i Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie do 22 stycznia 2025 można oglądać wystawę poświęconą Hanuszkiewiczowi.
Zjawisko „teatru Hanuszkiewicza” jest różnorodne i trwało blisko pół wieku. Od socrealizmu do postmodernizmu. Od telewizji granej na żywo dla kilkunastu-, kilkudziesięciu tysięcy, po Teatr Telewizji dla milionów. Tym, co istotne, jest Teatr Powszechny i Teatr Narodowy z lat 1963–1982
Hanuszkiewicz mówi wielokrotnie, że próbuje naśladować Witolda Gombrowicza, że od niego najwięcej się nauczył
W szlachetne pobudki, jakie kierowały zaproszeniem Hanuszkiewicza do Ateneum, trudno wątpić. Warto jednak spojrzeć na okoliczności, które tej sytuacji towarzyszyły
Dziewczyna ze zdjęć w „Ty i Ja” podpatrzona w kawiarni Zodiak lub Krokodylu, w sposób przekonujący oddała zagubienie młodości wobec wyzwań XX wieku
Hanuszkiewicz wystawił Sen srebrny... w sposób najbliższy jego wewnętrznej strukturze, niejednoznaczny dla odbiorcy. Tak, aby to widz zadecydował, jakie znaczenia tego tekstu są ważniejsze od innych
