W numerze 74:

Piotr Ratajczak i Marcin Liber. Bliscy pokoleniowo, ale także – wolno sądzić – światopoglądowo. W każdym razie żaden z nich nie uprawia teatru jako sztuki dla sztuki, traktując go jako narzędzie do wyrażania dość wyrazistych programów społecznych i politycznych. Słowem: obu artystom bliski jest teatr, który się wtrąca. W tym miejscu moja wzorowo paralelna relacja wyczerpała zasób podobieństw

Choć wydawało się, że przygoda życia – prowadzenie Starego Teatru – jest już za nim, w 1974 roku został dyrektorem artystycznym otwartego po długim remoncie Teatru Powszechnego w Warszawie, którego zespół tworzył od podstaw. Miał czterdzieści cztery lata i doświadczenia, które powinny nauczyć go ostrożności, ale narażał się jak dawniej

Czasami „wtrącanie się” teatru ma wymiarów nieco więcej niż tylko społeczny czy polityczny, idzie bowiem również o… pieniądze i popularność. Taka historia wydarzyła się w trakcie powstania listopadowego w Lublinie na przełomie 1830 i 1831 roku, została nazwana „wojną teatrów”

Sensacja! Redakcja „Raptularza” dotarła do jednego z programów złożonych w konkursie o stanowisko dyrektora Teatru Powszechnego im. Hübnera. Otwiera on szansę na rekonfigurację nie tylko stołecznego życia teatralnego, ale i ogólnokrajowej polityki kulturalnej